بسمه تعالی



خلاصه سخنان حجت‌الاسلام محمد حسین رفیعی در جمع مسئولین هیئت حضرت علی اکبر(علیه‌السلام)ا

بسم الله الرحمن‌الرحیم

و صلی‌الله علی محمد و آله‌الطاهرین

در ابتدای سخنانم برای روشن‌تر شدن هدف از بنیان و شکل‌گیری هیئت مذهبی شما، یک سؤالی مطرح می‌کنم و آن اینکه «هدف شما از تشکیل این هیئت چیست؟» چون استحضار دارید که در همین روستا، مسجد و حسینیه که بانیان اصلی برگزاری مراسم مذهبی هستند و نیز هیئت‌های متعدد و مشابه دیگری نیز در قالب هیئت‌های قرآنی، فرهنگی و مذهبی وجود دارد. با وجود این‌همه مسجد و حسینیه و هیئت‌های موازی، تشکیل یک هیئت جدید برای چه؟!

البته حقیر این پرسش را از این رو مطرح کردم که هدف ما برای کاری مهمی که در راستای انجام آن هستیم، روشن و تنقیح شود. (در ادامه این پرسش، هر یک از حاضرین در جلسه، نکات و اهدافی را بیان کرده‌اند)

از سوالی که مطرح کردم، کمک می‌گیرم و به نکات مهمی اشاره می‌کنم که هم هدف از تشکیل هیئت شما را مشخص نماید و هم توصیه‌های عامی باشد برای همه هیئت‌های مذهبی روستای المشیر



1- اگر این کارها برای خدا نیست، هزینه نکنید و از همین الآن به کارهای زندگی خود برسید و نان و فرصتی که در اختیار شماست باید برای زن و فرزند شما هزینه گردد. چون این زحمت‌ها، دست شما را در آخرت نمی‌گیرد. (البته عذرخواهی می‌کنم از اینکه کمی با صراحت صحبت می‌کنم). خداوند متعال می‌فرماید: « انما یتقبل الله من المتقین » یعنی اعمال خیر، تنها از کسانی مورد قبول واقع می‌شود که اهل تقوا باشند و کار را برای خدا انجام داده باشند نه به خاطر اینکه سری در سرها درآورده باشند یا با فلان هیئت و فلان شخص، رقابتی به هم زده باشند.

2- بر اساس آیه شریفه: « انما نطعمکم لوجه‌الله لا نرید منکم جزاء ولا شکورا » باید کار را برای خدا انجام داد و جزا و پاداش را تنها از او طلب کرد. بر مبنای این آیه شریفه، حتی از تشکرها و قدردانی‌های دیگران در مقابل کارهای خودمان خوشحال نشویم و حتی بالاتر از آن، هیچگونه انتظار قدردانی و حق‌شناسی از کسی نداشته باشیم. وقتی اینگونه شد، آن‌وقت خود خداوند می‌فرماید: « إِنَّ هذا کانَ لَکُمْ جَزاءً وَ کانَ سَعْیُکُمْ مَشْکُوراً » یعنی تمام پاداش‌های شما را خودم بر عهده می‌گیرم و خودم از شما قدردانی می‌کنم. یعنی اگر کار خوب و برای خدا انجام دادید و از کسی چشم‌داشتی نداشتید، آنگاه خود خدا از شما تشکر می‌کند. لذا هیچگاه این نکته مهم را در فرایند کارهایمان از یاد نبریم و همیشه به مدد و قدردانی خداوند امیدوار باشیم. بنا بر این باید ببینیم طرف مقابل ما کیست و از چه کسی طلب داریم و در مقابل آن چه بهایی می‌پردازیم. پس برای خدا عزاداری کنیم گرچه کم باشد و به دید نیاید. 

3- داشتن نگاه عمیق و بلند به موضوع هیئت و عزاداری. قرآن و اهل‌بیت بازیچه دست ما نیستند و ابزار بازی و مچ‌گیری و کسب آبروی ما نیستند. آنها به ما محتاج نیستند و کار خود را هزار و چهارصد سال پیش بردند و ما هم نبودیم. نیازی به ما ندارند. این ما هستیم که به آنها نیازمندیم...

4- نکته مهم دیگر این است که رقابت‌هایی میان هیئت‌ها کم و بیش هست و نمی‌شود انکار کرد و اساساً تشکیل هیئت جدید نیز معمولا برای رقابت و انجام کارهای جدید‌تر و بهتر است. اما این رقابت نباید بوی بی‌تقوایی داشته باشد چون در این صورت همه کارها باطل و بی‌فایده خواهد بود. به عبارت دیگر، هیئت‌ها، مراسم‌ها و عزاداری‌ها را قبیله‌ای و منطقه‌ای نکنیم و این هیئت و آن هیئت و یا این کوچه و آن کوچه یا این محله و آن محله راه نیاندازیم.

5- دادن رویکرد قرآنی به هیئت‌های مذهبی برای اینکه به حدیث شریف ثقلین عمل گردد. اهل‌بیت‌ بدون قرآن و قرآن بدون اهل‌بیت بی‌معناست. لذا خوب است هر از چندگاهی محافل انس با قرآن هم در هیئت و یا توسط هیئت در حسینیه و یا مساجد برگزار گردد و کار صرفاً قرآنی انجام گیرد. چه لزومی دارد که یک هیئت همیشه به فکر عزاداری یا برگزاری جشن میلاد باشد؟ باید هر از چند گاهی، یک محفل بزرگ قرآنی در محل توسط همین هیئت‌ها انجام گیرد تا قرآن مورد غفلت واقع نشود و مشمول آیه شریفه: « وَ قالَ الرَّسُولُ یا رَبِّ إِنَّ قَوْمِی اتَّخَذُوا هذَا الْقُرْآنَ مَهْجُوراً » نگردیم. چون فردای قیامت باید پاسخگوی قرآن هم باشیم تا خدای ناکرده مورد شکایت پیامبر اسلام قرار نگیریم. فرقی هم ندارد که عنوان و اهداف هیئت ما چه باشد، حتی اگر هیئت ما یک هیئت عزاداری هم باشد، باید برنامه‌های جدا و مفصّل قرآنی داشته باشد و به عبارت بهتر، خوب است در اساس‌نامه یا اهداف همه هیئت‌های مذهبی، توجه به قرآن کریم مدّ نظر قرار گیرد.

6- مشارکت جدی در هیئت‌های یکدیگر و تکمیل کردن جمعیت و برنامه‌های آنان از دیگر نکات مهم است. باید همه هیئت‌های منطقه را از خودمان بدانیم و در برنامه‌های آنها شرکت کنیم به ویژه اگر احساس می‌کنیم جمعیت هیئتی یا مراسمی کم است، باید اعضای هیئت خود را به آن برنامه‌ها ببریم تا هم حرمت و آبروی آن هیئت را حفظ کرده باشیم و هم در یک برنامه مذهبی شرکت کرده باشیم. همه هیئت‌ها باید اینگونه فکر کنند. حتی بالاتر از آن، در هزینه‌ها باید به هیئت‌های دیگر کمک کرد، در غذاها و امکاناتی که در یک هیئت زیاد آمده به آن هیئت دیگر بدهد، چون هدف، اهل‌بیت است نه هیئتی که به نام اهل‌بیت بنا شده است. نباید تعصب هیئتی داشت. باید غیرت اهل بیتی داشت.

7-  توجه به کودکان و دگراندیشان در عزاداری‌ها. یک رسم نانوشته و البته اشتباهی وجود دارد مبنی بر اینکه کودکان و دگراندیشان (کسانی که خیلی تمایلات مذهبی ندارند) در عزاداری‌ها و هیئت‌ها و مراسم مذهبی، یا منزوی هستند و یا در آخر صف و آخر مجلس قرار دارند. این سنت را باید شکست. ممکن است یک نفر ایمانش قوی باشد و تنها برای امام حسین به عزاداری بیاید اما یکی ایمانش و یا شاید فهمش کمتر باشد و تنها برای تماشای سینه‌زنی یا بهره بردن از پذیرایی به مراسم امام حسین بیاید. همه این افراد باید احترامشان حفظ شود. حتی آن کسی که به جای عزا، برای غذای امام حسین آماده باشد. همه را در عزاداری‌ها باید به یک چشم دید. این نکته خیلی مهم است.

8- توسعه فعالیت‌ها و عضوگیری‌های هیئت خوب است اما اینگونه نیست که قدر و منزلت هیئت‌ها به متر و طول و عرض و سطح مداح و سخنران و شام و مکان و سایر مزیت‌ها سنجیده شود. اینکه هیئت ما چنند عضو دارد، چند تا گوسفند کشته. اینکه بگوییم دسته یا هیئت ما اینقدر طول و عرضش بود و تعدادش اینقدر بود و فلانی در هیئت ما آمد و فلان شخص سخنران ما بود و ...  اینها همش دنیوی است و چیزی برای آخرت ما نمی‌گذارد. « ان اکرمکم عندالله اتقیکم » هر هیئتی که تقوا و اخلاصش بیشتر باشد، مزد بیشتری دریافت می‌کند. امام حسین ثواب‌های شما را به متراژ نمی‌دهد، به وزن و کیلو و جنس مداح و سخنران و غیره هم نمی‌دهد. به اخلاص و تقوا می‌دهد. هر که تقوایش بیشتر، ثوابش بیشتر و تأثیرگذاریش بیشتر. مواظب باشیم که شیطان از راه‌های مختلفی وارد می‌شود که متوجه نمی‌شویم. برای من روحانی یک جور برای شما یک جور برای رئیس هیئت جور دیگر و ...

9- مختصر برگزار کردن عزاداریها و هیئت‌ها. نباید واجبات عبادی فدای طولانی شدن عزاداری‌ها شود. چون این عزاداری‌ها هدف نیست، هدف همان عبادت است و این عزاداری‌ها وسیله. وسیله باید فدای هدف شود نه بر عکس.

10- در گرفتن کمک‌های مالی از مردم جوری نباشد که طرف به خاطر آبروی خود مجبور شود کمک کند. مثلاً در برخی برنامه‌ها می‌بینیم کسی به خاطر جمع‌آوری پول برای هیئت خود، کیسه‌ای به دست می‌گیرد و در مسجد یا حسینیه دور می‌زند تا کمک جمع‌آوری کند، در این جور کارها برخی افراد نه برای رضای خدا بلکه به خاطر حفظ آبروی خود مجبور می‌شوند کمک کنند و این یک اشتباه بسیار بزرگی است که برخی هیئت‌ها انجام می‌دهند. جوری نکنیم که طرف مجبور شود کمک کند. باید اعلام علنی کرد، هر کسی داد داد و هر کسی نداد هم در محذور قرار نگیرد چون این پول برکتی هم نخواهد داشد و شاید خدای ناکرده در برخی موارد، مال غصبی به حساب آید چون طرف راضی به دادن این مال نبود ولی به گونه‌ای مجبور شد آن‌را بدهد.

لطفا ادامه سخنان دکتر رفعی در پست بعدی مطالعه بفرمایید...