حکم شرکت در مراسمی که در آن موسیقی و رقص است چیست؟ اگر شرکت نکنیم مسخره می‌شویم و می‌گویند چشم دیدنش را نداشت ...؟!

بدیهی است که شرکت در مجلس گناه، به نوعی مشارکت در آن گناه بوده و حرام است، اما دقت داشته باشید که احکام ظرایف خود را دارد. به عنوان مثال موسیقی و رقص به طور مطلق حرام نیستند، بلکه در برخی موارد حرام می‌شوند و در برخی موارد حرام نیستند. قطعاً توجه به استفتائات ذیل می‌تواند راهنما باشد:

س1167. آیا رقص محلى در عروسى‏ها جایز است؟ شرکت در این مجالس چه حکمى دارد؟

ج. رقص مرد بنا بر احتیاط واجب حرام است و رقص زن براى زنان اگر عنوان لهو بر آن صدق کند مثل این ‌‌که جلسه زنانه تبدیل به مجلس رقص شود، محل اشکال است و احتیاط واجب در ترک آن است؛ در غیر این‌صورت هم اگر به‌‌گونه‏اى باشد که باعث تحریک شهوت شده و یا مفسده‏اى بر آن مترتب شود و یا همراه با فعل حرام (مانند موسیقى و آواز حرام) باشد یا مرد نامحرمى حضور داشته باشد، حرام است؛ و در حکم فوق تفاوتى بین مجلس عروسى و غیر آن نیست و شرکت در مجالس رقص هم اگر به عنوان تأیید کار حرام دیگران محسوب شود و یا مستلزم کار حرامى‏باشد جایز نیست و در غیر این صورت اشکال ندارد.

س 1168. رقص در مجالس زنانه بدون آهنگ موسیقى حرام است یا حلال؟ و در صورتى که حرام باشد، آیا ترک مجلس بر شرکت کنندگان واجب است؟

ج. رقص زن براى زنان اگر عنوان لهو بر آن صدق کند مثل این‌‌که جلسه زنانه تبدیل به مجلس رقص شود، محل اشکال است و احتیاط واجب در ترک آن است؛ در غیر این‌صورت هم اگر به‌‌گونه‏ اى باشد که شهوت را تحریک کند و یا مستلزم کار حرام و یا ترتّب مفسده‏ اى باشد، حرام است و تَرک آن مجلس به عنوان اعتراض بر کار حرام، چنانچه مصداق نهى از منکر محسوب شود، واجب است.

س 1171. اگر رفتن به عروسى به‌خاطر احترام به عادت‌هاى اجتماعى باشد آیا به علت احتمال وجود رقص اشکال شرعى دارد؟

ج. اصل شرکت در عروسى‏هایى که احتمال رقص در آن‌ها وجود دارد تا زمانى که به عنوان تأییدِ مرتکب کار حرام محسوب نشود و موجب ابتلا به حرام هم نشود، اشکال ندارد.

چند نکته قابل توجه:

*- اما در مورد مسخره کردن و مسخره شدن، توجه داشته باشید که اولاً کفار، مشرکین، منافقین و هم چنین اهل گناه، همیشه افراد مؤمن، با تقوا و گزیزان از معصیت را مسخره کرده‌اند، چرا که چاره‌ای ندارند و با این مسخره خودشان را توجیه و مجاب می‌کنند. ولی تردیدی نیست که خودشان مسخره هستند و باورهای خرافاتی مسخره‌ای دارند و دست به رفتارهای بی‌منطبق و بی‌معنا و مسخره‌ای می‌زنند، اما بصیرت و شعور فهم حال خود را ندارند:

«وَإِذَا لَقُواْ الَّذِینَ آمَنُواْ قَالُواْ آمَنَّا وَإِذَا خَلَوْاْ إِلَى شَیَاطِینِهِمْ قَالُواْ إِنَّا مَعَکْمْ إِنَّمَا نَحْنُ مُسْتَهْزِؤُونَ * اللّهُ یَسْتَهْزِىءُ بِهِمْ وَیَمُدُّهُمْ فِی طُغْیَانِهِمْ یَعْمَهُونَ» (البقره، 14 و 15)

ترجمه: و چون با کسانى که ایمان آورده‏اند برخورد کنند، مى‏گویند: «ایمان آوردیم»، و چون با شیطانهاى خود خلوت کنند، مى‏گویند: در حقیقت ما با شماییم، ما فقط [آنان را] ریشخند مى‏کنیم * خدا [است که‏] ریشخندشان مى‏کند، و آنان را در طغیانشان فرو مى‏گذارد تا سرگردان شوند.

*- همیشه به ما القا کرده‌اند که اهل کفر و معصیت الهی را رعایت کنیم، خودمان را در مقابل‌شان خوار و کوچک ببینیم و ضمن تأیید باورها و رفتارهای غلط‌شان، خود را همسو نشان دهیم تا مورد تمسخر یا طعنه و دشمنی آنها قرار نگیریم! این یک القای استکباری و استعماری است. چرا آنان رعایت نکنند. وقتی آنان خدا و احکام خدا را رعایت نمی‌کنند، در محضر خدا به صورت علنی مطیع شیطان شده و معصیت می‌کنند و به این حال و روز زار خود نیز مغرور هستند، وقتی آنان حضور یک مؤمن را که نمی‌خواهد معصیت کند، رعایت نمی‌کنند، مؤمن خدا چرا باید آنان و خوشایندشان را رعایت کند؟! این قانون بی‌منطق از کجا آمده است؟!

*- ما بنده‌ی خدا هستیم، یا بنده‌ی بندگان خدا؟! وظیفه و تکلیف ما، جلب رضایت معبود است و یا جلب رضایت اهل معصیت؟! پس باید از خدا بترسیم، از قهر و غضب او بترسیم، از معصیت خود بترسیم و شرمنده باشیم، نه از اهل معصیت.

از صفات بندگان خدا، که وعده‌ی درک ظهور و حکومت جهانی نیز به آنان داده شده است، این است که آنها خدا را دوست دارند و خدا نیز آنان را دوست دارند و از مسخره‌ی مسخره کنندگان نیز ترسی ندارند:

«یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ مَن یَرْتَدَّ مِنکُمْ عَن دِینِهِ فَسَوْفَ یَأْتِی اللّهُ بِقَوْمٍ یُحِبُّهُمْ وَیُحِبُّونَهُ أَذِلَّةٍ عَلَى الْمُؤْمِنِینَ أَعِزَّةٍ عَلَى الْکَافِرِینَ یُجَاهِدُونَ فِی سَبِیلِ اللّهِ وَلاَ یَخَافُونَ لَوْمَةَ لآئِمٍ ذَلِکَ فَضْلُ اللّهِ یُؤْتِیهِ مَن یَشَاء وَاللّهُ وَاسِعٌ عَلِیمٌ» (المائده، 54)

ترجمه: اى کسانى که ایمان آورده‏اید، هر کس از شما از دین خود برگردد (زیانى به خدا نمى‏زند) خداوند به زودى گروهى را خواهد آورد که آنها را دوست دارد و آنها نیز او را دوست دارند، در برابر مؤمنان رام و خاضعند و در برابر کافران مقتدر و پیروز، در راه خدا جهاد مى‏کنند و از سرزنش هیچ ملامتگرى نمى‏هراسند. این (ایمان و محبت و شهامت) فضل خداوند است که به هر کس بخواهد مى‏دهد و خداوند (از نظر وجود و توان و رحمت) گسترده است و داناست.

پس، نباید از مسخره گناهکاران ترسید، نباید در مجالس‌شان حاضر شد، باید مجلس گناه را به عنوان اعتراض ترک کرد. اما انسان می‌تواند بهترین روش‌ها را جهت حسن خلق انتخاب و اتخاذ کند. می‌تواند تلفنی یا حضوری در فرصتی بعد تبریک بگوید – می‌تواند در مجلس شرکت کند و اگر آلوده به حرام نیست، به آن رقص توجه نکند و یا به موسیقی گوش نکند (گوش کردن با شنیدن فرق دارد)، می‌تواند وقتی برسد که این بخش از مراسم به اتمام رسیده است و ... .